Distributie:groepsdeelnemers+blog:www.verslavingalsgeschenk.nl

Werkgroep Buitenveldert / A.J. Ernststraat 112 / Amsterdam:
50e verslag – ma. 9.11.09 – 9 deelnemers.

Na opening van de bijeenkomst, worden de aanwezigen uitgenodigd tot het doen van een voorstel ter bepaling van het gespreksonderwerp voor deze avond.

A neemt het woord en zegt: ik zou graag praten over het mogelijk verband tussen angst en verslaving, vooral vanuit de invalshoek van oorzaak en gevolg, oftewel kan angst de of in ieder geval een van de oorzaken zijn van verslaving, maar ook omgekeerd veroorzaakt verslaving als zodanig ook soms of altijd angst. In dit verband las ik over een briljant cardioloog, een zekere Olivier Ameisen, die ongeveer 30 jaar terug naar Amerika ging, maar zo onzeker en angstig was dat hij aan de drank raakte en op enig moment bijna dood was, maar juist toen een middel ontdekte, dat werd gebruikt voor MS-, maar ook voor coke-patienten, genaamd ‘baclofen’ – hij ging dat middel ook zelf gebruiken – dat wil zeggen 15x de ‘gewone’ dosering – en vervolgens constateerde hij van het dwangmatig drankgebruik te zijn bevrijd en dat alles zonder bijwerkingen en zonder angst.

Intussen heeft de notulist de hieronder geplaatste tekst terzake uit Google gelicht:

“Wondermiddel tegen Alcohol Verslaving : Baclofen
Gepost door : MADBELLO op: 03.11.2009 – Category Drugs, Oud Nieuws, Voeding, Wetenschap, Ziekte.
♻ Retweet

Olivier Ameisen, een Franse cardioloog heeft het middel gevonden. Baclofen, een 45 jaar oude en beproefde medicijn, een spierverslapper met nagenoeg geen bijwerkingen.
Maar zoals jullie al kunnen vermoeden, hebben de farmaceutische industrie, de wetenschap, doktoren en instanties totaal geen interesse in dit middel als behandeling tegen alcohol verslaving , waar natuurlijk geen patent meer op rust en dus ook niet meer op verdiend kan worden.

Olivier Ameisen was zelf jaren lang alcoholist en vind het geen bezwaar om deze medicijn dagelijks te gebruiken, zoals hij dat zelf doet. En een passage in de (papieren) Spits hieronder wekte mijn nieuwsgierigheid:
‘Baclofen’ = dat is waar elke verslaafde naar op zoek is: naar een gevoel van rust eigenwaarde en geluk.
De spierverslapper is chemisch bijna identiek aan de partydrug gamma-hydroxyboterzuur (GHB). Het is verwant, maar niet identiek, aan veel voorgeschreven benzodiazepines als diazepam en oxazepam. Dat verklaart een hoop, dat spul Baclofen is gewoon hartstikke
lekker spul om dagelijks te slikken, gewoon een drug die nauwelijks bijwerkingen heeft en dat willen ze natuurlijk niet bekend maken.

Omdat natuurlijk, vrij verkrijgbare, onschuldige middelen, geluk uit een potje nog steeds taboe is, of liever gezegd niemand kan daar aan verdienen.
Oh ja! Vergeet bijna te vertellen dat die Franse cardioloog Olivier Ameisen een boek heeft gescheven wat in Frankrijk al veel stof heeft doen opwaaien: The end of my addiction…..”

Einde citaat.

A zegt tenslotte: bij mij is ook angst de oorzaak van mijn drankverslaving geweest – als een perfect cardioloog, zie het voorbeeld, voornoemde ontdekking doet en zich dus weet te bevrijden van zijn angst voor de wereld, dan wordt het op z’n minst interessant hierover na te denken. Kunnen we misschien vanavond als onderwerp kiezen, dus iets in de geest van: de relatie tussen angst en verslaving of omgekeerd de relatie tussen verslaving en angst; bestaat er een oorzakelijk verband tussen beiden? Het is niet mijn bedoeling te praten over de aantrekkelijkheid van het betrokken middel, want dat zal iedereen toch voor zichzelf dienen te beslissen……

De groep blijkt hiermee in te stemmen en aldus wordt besloten en start de ronde:

B: een paar weken terug, tijdens een voorlichting in Hoofddorp, was er ook iemand die dat boek van Ameisen had gelezen. Mijn vraag was toen: waarom vind je dat boek zo interessant? Die vraag komt nu weer bij mij naar boven. Een van de achterliggende redenen voor mijn verslaving zou angst kunnen zijn. Mijn moeder wandelde in de oorlog met mij als baby buiten toen er een granaat ontplofte. Ik heb dat later gehoord. Dat betreft dus ‘eigen’ ervaring – dat werd later terzijde geschoven – maar het blijft de vraag of wellicht toen ‘angst’ zou hebben kunnen ontstaan – als een soort ‘verstopte’ drijfveer voor latere ontsporing – evenzo ben ik als kind wel eens iemand in een warenhuis kwijtgeraakt – resultaat: blinde paniek – later raak je door de wol geverfd en ben ik ook gaan geloven in de heilzame functie van angst – net zo goed, kunnen angst-reflexen levensreddend zijn – ook moet ik nu denken aan een proef in een aquarium waarin een slang zijn neus tegen het glas aandrukt = angst zit zeer diep en kan als zodanig levensreddend zijn door de basale reflex van de mens die snel zijn tegen het glas aangedrukte neus van die plek terugtrekt; lijkt me trouwens dat ook de cultuur invloed heeft op de keuze van het middel om veiligheid te verkrijgen: de westerse zoekt veelal in
de richting van de chemie terwijl de oosterse veel meer bezig is met akupunktuur. In ieder geval lijkt het onzinnig om oorlog te voeren met het doel democratie te brengen…

C: in het begin ging ik ervan uit dat drank het beste middel was tegen angst. Maar op den duur merkte ik dat met drank aanvankelijk de angst eerst wegtrok of oploste, maar op den duur versterkt terugkwam – ik merkte dat hoe verder de drank weg was, hoe meer de angst verdween. Bovendien merkte ik dat angst ook als raadgever, bijvoorbeeld in het verkeer, voorzichtigheid oplevert – als een soort waarschuwings-systeem – als jongetje op school was ik nogal eens een soort pispaal – later op straat had ik op een andere manier last, bijvoorbeeld van het getreiter of beledigen door bepaalde marokkanen,
waarvan er opeens een hele troep op de fiets kwam aanzetten met dreigend oogcontact – dan komt de spanning weer terug en ben ik blij als ik weer veilig thuis ben en moet dan bijkomen – ik ga die dingen niet opzoeken, maar ‘t oude gevoel van onveiligheid komt heel gewoon weer naar boven – zelf heb ik zeker ook rare dingen gedaan en ik moet ander gedrag leren om hiermee om te gaan en zeker geen drank meer nemen….

D: ben me totaal niet bewust van angst – vroeger, op m’n 16e, wel – toen had ik oudere broers en zusters en dat was een nivo waar ik niet bijkon – durfde ook niets te zeggen – als ‘t te moeilijk werd nam ik extra drank – moest op m’n tenen lopen – was in zekere zin altijd iets onder drank – ging trouwens steeds meer drinken – durfde niet eerlijk te zeggen dat ik iets niet kon – ik kom zelf wel terug op mijn doorzakken – heb geen excuses – wist op m’n 18e al van mijn homo-aard – maar heb dat verzwegen tegenover mijn familie en in mijn dorp – daar was bovendien de voorzitter van de Kamer van Koophandel ook voorzitter van de Rooms Katholieke Kerk en getrouwd, die had zes kinderen en zat altijd aan mij te rommelen en ik wist daar geen raad mee – dus kwam ik pas uit de kast toen ik in Amsterdam kwam en voelde mij toen dus vrij.

E: op dit moment ben ik in behandeling – was vroeger nergens bang voor – ben ‘gewoon’ op enig moment begonnen met gebruik – ben wel bang om in m’n eentje voor problemen te staan – heb opdracht van m’n therapeut om na te denken over de vraag: je zult toch moeten terugdenken waarom je steeds weer begint? Dat moet je uitzoeken – vanaf m’n 14e/15e heb ik altijd een grote bek – er is nooit rust in mijn buurt – op mezelf ga ik lekker gebruiken in een kroeg – nu moet ik eerst de oorzaak aanpakken, maar die kan ik niet bedenken…

F: de menselijke geest kent angsten – dus ik ook – dit gevangen beest geeft zich dan ook snel over – existentiele angst is doodsangst – raar dat we niet meer angst hebben – angst is onberekenbaar – zag vroeger bij een aardbeving dat de omgeving niet angstig was – wel ken ik heel goed angst voor de toekomst – en faalangst – sommige mensen met een soort uitstraling tonen een keerzijde: die presteren pas bij angst en spanning – misschien zijn we als de dood om te sterven – merk in m’n eigen ontwikkeling dat ik meer nuchter word bij spanning – overigens kan aanleg natuurlijk enorm verschillen – als je bijvoorbeeld niets weet dan ken je ook niet de gevaren en risico’s – op mijn geboorteplek
was het niet veilig, er liepen valse honden – nu zijn ze weg – maar die angst hing daar nog heel lang – nu pas ben ik daar niet meer bang: jaren later….

G: een belangrijke factor achter het probleem is m.i. de vraag van het ontstaan: aanleg of door omstandigheden ‘opgelopen’? Mijn ouders hebben de oorlog intensief ‘doorstaan’ – ondergedoken – gevlucht uit Duitsland naar Den Haag – later de hongerwinter – vader sprak daar niet over – later vluchtte hij we als er tv-beelden uit die tijd verschenen: voor mij als kind waren dat bepalende beelden. Ik zie angst ontstaan uit aanleg of uit opvoeding; heb op school verbaasd gekeken naar kinderen die in een touw klimmen en/of een spagaat maken in de ringen – ik was verbaasd – hoe kan het dat iemand zich in die situatie begeeft, net zoals een raket of een racewagen – sommige mensen zoeken het

gevaar – hebben kennelijk een speciale instelling, zoals dat meisje van 14 dat de wereld wil rondzeilen – kennelijk zijn er verschillende soorten mensen, varierend van resp. zonder tot zeer met angst – ik geloof niet in medailles met maar een kant – misschien kunnen beide kanten samengaan: optimisme en pessimisme = angst en zelfvertrouwen die elkaar afwisselen, waarbij doodsangst natuurlijk extra betekenis heeft omdat het is gebaseerd op het overlevingsinstinct – doodsangst beleef ik trouwens als basis van veel ongewenst gedrag, zoals de RK-kerk de kruisdood als sterk symbol hanteert: ‘gij zult niet bang zijn voor de dood’ = gedraag je als iemand die lid is van de gemeenschap……

H: ik wil niet uitwijden over bepaalde angsten – maar heb wel doodsangst gehad – ben zelf nu erg bezig met vitale kunstgrepen – probeer nu niet negatief te staan tegenover zwakkere mensen en geloof dat uit het Oosten interessante levenshoudingen komen – heb nu geen zin om dood te gaan – wil ook geen angst aanwakkeren bij andere mensen – heb dat ook vroeger bij wedstrijden nooit gedaan, zoals boos kijken naar je tegenstander – wel droom ik soms ‘s nachts over niet verwerkte angsten: kennelijk zijn die nog niet helemaal weg…

I: angst heb ik heel intensief beleefd – eerst door en in de oorlog, later tijdens en ongetwijfeld door mijn verslaving – ik geloof heel sterk dat vooral dat laatste met elkaar samenhangt. Later werd dat ook volstekt duidelijk voor mij: toen eenmaal mijn verslaafd gedrag was verdwenen, was de angst ook weg. Dat is een van de grootste verrassingen geweest. Natuurlijk hingen er hier en daar nog wat flarden uit het verleden, zoals mijn angstreacties op vuurwerk; maar ik geloof waarachtig dat ook dat langzamerhand is verdwenen. Het is of er een nieuwe dimensie, iets van onkwetsbaarheid in mijn bestaan is gegroeid: een van de grootste verrassingen in mijn leven! Zelfs bij bepaalde ziektes die niet zonder risico zijn ervaar ik geen moment van angst. Kortom, het ziet er onverwacht rustig uit bij mij van binnen in mijn gevoel. En daar ben ik enorm blij mee…

Hiermee is de ronde voltooid en krijgt A nog een keer het woord voor een reactie:
Eigenlijk heb ik zelf nooit angst gekend; mijn 2-ling zus had dat zeker wel: bang voor spoken onder het bed – angst als de ouders weg waren – misschien was mijn niet bang zijn eigenlijk een reactie op die angst van mijn zus – maar dat veranderde toen mijn eigen man vertrok; ik had gedacht dat mij dat nooit zou overkomen – ben nog steeds verbaasd dat ik toen op drank overschakelde – trouwens ik was niet de enige die opeens drank nam: kokhalzend naar binnengeslingerd; maar ‘t gekke is: nu is het over – ook de angst, zelfs voor de dood – heb me ook verdiept in de Chinese en nederlandse medicijnkunst, maar ook in tai chi: en heb nu het gevoel dat ik de hele wereld aankan; kortom: het is een diepe emotie, die heel goed voelt, maar waar ik niet echt de vinger op kan leggen.

A wordt bedankt voor het onderwerp, evenals de overige aanwezigen voor hun bijdragen, waarna eenieder wordt aangespoord te overwegen deze ook in de vorm van klinkende (of papieren) munt in de groepspot te deponeren, waarna de bijeenkomst wordt afgesloten om 21.40 uur.

Amsterdam, 10 november 2009.